کد مطلب:27896 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
روز چهارشنبه، پیامبرصلی الله علیه وآله تب و سردرد كرد. صبح روز پنج شنبه، با دست خود، پرچمی برای اُسامه بست... و هیچ یك از سرشناسان مهاجرانِ نخستین و انصار نمانْد، جز آن كه به نبرد، فراخوانده شد، از جمله:ابو بكر صدّیق، عمر بن خطّاب، ابو عبیدة بن جرّاح، سعد بن ابی وقّاص، سعید بن زید، قتادة بن نعمان و سلمة بن اسلم بن حریش.[1]. پیامبرصلی الله علیه وآله به تجهیز این سپاه، فرمان می دهد و با تأكید می گوید: سپاه اسامه را تجهیز كنید. خداوند، لعنت كند هر كس را كه از او تخلّف كند![2]. او فرمان می دهد كه سپاه مسلمانان، با توجّه به این كه در آن موقعیّت، هیچ خطر نظامی ای مدینه را تهدید نمی كند، فوراً مدینه را ترك كنند. تردیدی نیست كه پیامبرصلی الله علیه وآله در پس این فرمان، قصد آن دارد كه فضای مدینه را از وجود فرصت طلبانی كه چشم انتظار رحلت اویند تا بر خلافتْ چنگ اندازند، بپالاید. از دیگر سو، می خواهد تا بسترِ رسیدن حق را به صاحب شرعی آن، آماده سازد و این، همان است كه در صریح كلام علی علیه السلام آمده است.[3]. ر. ك:ص 393 (بحثی درباره آخرین تلاش پیامبر).
پیامبر خدا كه در واپسین روزهای عمرش گرفتار بیماری بود، اسامة بن زید را برگزید؛ جوانی هفده ساله برای فرماندهی سپاهی بزرگ كه بزرگان اصحاب را در میان خود داشت. ابن سعد در این باره می گوید: